Productivity Circus !!

Every morning, I step into the grand tent of modern media. The ringmaster? Back in the day, it was Viru Sahastrabuddhe from 3 Idiots—Virus himself, cracking the whip over rote perfection. Now? Google News, LinkedIn, Mint, YouTube shorts, and podcasts play the part: “7 habits of billionaires,” “10 mistakes the middle class makes,” “5 ways to wake up before you’re even asleep.”

By the time I scroll through my feed, I’ve been ambushed by “12 productivity hacks you must master before breakfast” and “9 investment secrets the rich don’t want you to know.” Doctors in lab coats wag fingers: “Stop drinking coffee this way or you’ll ruin your brain!” So-called economists pop up with napkin graphs: “This one trick will save the middle class!” Podcast shorts scream: “If you’re not hustling 24/7, you’re already behind.”

Let’s flip the script a bit—what if there were no lists at all? Vadivelu nailed it with his dare: “Oru naal fulla vettiya iru paapom?” (Let’s see if you can stay idle for one whole day). It’s the art of living carefree—ditching the grind, savoring the idle joy that no algorithm can quantify.

Vijay Sethupathi’s Sumaar Moonji Kumaaru character turned that into a lifestyle—carefree, vetti, chasing Kumudha with nothing but fun and frolic. No numbered lists, no productivity hacks, just the joy of wasting time with abandon.

From film to YouTube to LinkedIn, that spirit lives on. Pundank (a Chennai-based stand-up comic on YouTube, real name Faiyaaz Hussain) delivers “no-filter” bits—blunt, sarcastic, painfully relatable. His take on LinkedIn gurus: “Bro, if waking up at 4 a.m. made you rich, milkmen would be billionaires.” On networking tricks: “It’s just lying about how busy you are while holding a coffee cup.”

Rahul Subramanian’s witty LinkedIn posts carry the same vibe—sharp timing, irreverent humor, cutting through the monotony. He doesn’t juggle productivity tips; he juggles punchlines. Reading him feels like a stand-up set crashing the corporate tent—refreshing, painfully true.

The circus thrives on order, but life thrives on chaos. Konjam freeya vidu machi, and embrace imperfection as the main show. No article reveals the one true secret: life is not a list, it’s a messy draft—sometimes a vetti adventure, sometimes just following Kumudha. And in case you’re wondering, that’s just our way of saying: may the joke always be on the circus, not on you. And ultimately life should be about 

Kumudha Happy Annachi !!

மகதம்.. பௌத்தம்.. கச்சாமி..

 

"பீகார்" என்று சொல்லிப் பாருங்கள்... வெற்றிலைக்கறை, மலிவான கூலிகள், ராம் லீலா நாடகங்கள் தான் நினைவுக்கு வரும். ஆனால் "மகதம்" என்று சொல்லிப் பாருங்கள்... அந்தப் பெயரைக் கேட்டாலே அவர்கள் வாயடைத்து நிற்கிறார்கள்; அங்கே ஒரு வெறுமையான மௌனமே நிலவுகிறது. அந்த மகத்தான பெயர் இன்று அறியாமையிலும் புறக்கணிப்பிலும் புதைந்து கிடக்கிறது.

புத்தகயா — ஒரு அரசமரத்தின் அடியில் அமர்ந்த இளவரசன் ஒருவன் "புத்தராக" மாறிய இடம் அது. அந்த மண்ணிலிருந்து புறப்பட்ட அமைதி, வாள்முனையை விட வேகமாகப் பாய்ந்து சீனா, பர்மா, இலங்கை, தாய்லாந்து என பரவியது. உலகம் இன்றும் அங்கே தலைவணங்குகிறது. ஆனால் பீகார்? ராம் லீலா ஒத்திகையில் பிஸியாக இருக்கிறது. சபாஷ்!

நாலந்தா — இணையம் வருவதற்கு முன், அச்சகங்கள் தோன்றுவதற்கு முன், நவீனப் பல்கலைக்கழகங்கள் வருவதற்கு முன் ஆசியாவின் அறிவுக் களஞ்சியமாகத் திகழ்ந்தது. ஞானத்தைத் தேடி பல்லாயிரம் மைல்கள் கடந்து வந்தார்கள் அறிஞர்கள். ஆனால் அது எரிக்கப்பட்டது. இன்று அந்த இடிபாடுகள் வெறும் புகைப்படங்கள் எடுக்கும் இடங்கள்; உள்ளூர்வாசிகளோ அங்கே குட்கா மென்று துப்புகிறார்கள். என்ன முரண் பாருங்கள்! ஒரு காலத்தில் சிந்தனையை விற்ற மண்ணில், இன்று சினிமா நட்சத்திரங்கள் போதைப் பொருட்களைப் புன்னகையோடு விளம்பரப்படுத்தி விற்கிறார்கள். ஞானத்திலிருந்து 'மன் பசந்த்' பாக்கு வரை — இதுதான் வீழ்ச்சி. வாழ்த்துகள் பீகார்.

ராஜகிருகம் — ஒரு காலத்தில் புத்தரின் போதனைகள் ஒலித்த இடம். மன்னர்கள் கூச்சலிடுவதை நிறுத்திவிட்டு செவிமடுத்த இடம். இன்றோ அது வெறும் சுற்றுலாத் தலம். தத்துவ உரையாடல்கள் இரைச்சலில் மூழ்கிவிட்டன. மீண்டும் ஒரு சபாஷ்.

பாடலிபுத்திரம் — அசோகரின் தலைநகரம். போர்வெறி கருணையாக மாறிய இடம். இன்றைய பாட்னாவோ போக்குவரத்து நெரிசலில் மூச்சுத் திணறுகிறது. உலகிற்கு வழிகாட்டுவது இருக்கட்டும், தன்னைத்தானே நிர்வகிக்கத் திராணியில்லை.

தேரவாதம் — தேசங்களின் ஒழுக்கம்

முதியோரின் கோட்பாடான தேரவாதம், மகதத்தின் சுடரை இலங்கை, பர்மா மற்றும் தாய்லாந்து வரை எடுத்துச் சென்றது. ஒவ்வொரு தேசமும் தங்கள் தனித்துவத்தையும் அடையாளத்தையும் தக்கவைத்துக்கொண்டே உண்மையை ஏற்றதால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே தேசம்' என்னும் கோஷம் இதற்கு நேர்மாறானது. அடையாளங்களை அழித்து, பன்முகத்தன்மையை நசுக்கி, ஒரே கோஷத்தை திணிக்கிறது. தேரவாதம் தேசங்களை மதித்தது; 'ஒரே தேசம்' அவற்றை அழிக்கிறது. சபாஷ் நவீன இந்தியா.

மகாயானம் — மொழிகளின் கருணை

"பெரும் வாகனம்" எனப்படும் மகாயானம் சீனா, ஜப்பான், கொரியா மற்றும் வியட்நாமில் மலர்ந்தது. அது கருணையைப் பல மொழிகளிலும், சடங்குகளிலும், கலைகளிலும் மொழிபெயர்த்தது. உண்மை பல மொழிகளில் பேசியதால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே மொழி' என்னும் கோஷம் பிற மொழிகளை ஊமையாக்குகிறது. தமிழ், வங்கம், கன்னடம் ஆகியவை திணிக்கப்பட்ட ஒற்றை மொழியின் இரைச்சலில் வெறும் சத்தமாக மாற்றப்படுகின்றன. பன்முகத்தன்மையில் மகாயானம் பலம் கண்டது; 'ஒரே மொழி'யோ அதை பலவீனமாகப் பார்க்கிறது.

வஜ்ஜிரயானம் — வழிமுறைகளின் சகவாழ்வு 

"வைர வாகனம்" எனப்படும் வஜ்ஜிரயானம் திபெத், பூடான், மங்கோலியாவில் செழித்தது. அது தேரவாதத்தின் ஒழுக்கத்தையும், மகாயானத்தின் கருணையையும் இணைத்து, தாந்திரீக முறைகளையும் சேர்த்துக் கொண்டது. பல வழிமுறைகள் ஒன்றாக வாழ்ந்ததால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே கட்சி' மாற்றுக் கருத்துக்களை நசுக்கி, எதிர்ப்பை நிராகரித்து, ஏகபோகத்தை வணங்குகிறது. வஜ்ஜிரயானம் சகவாழ்வைக் கற்பித்தது; 'ஒரே கட்சி' அழிவை விரும்புகிறது.

மகதம் அன்று மூன்று பாதைகளை ஏற்றுமதி செய்தது — தேரவாதம், மகாயானம், வஜ்ஜிரயானம். இன்றைய இந்தியா மூன்று கோஷங்களை இறக்குமதி செய்கிறது — ஒரே நாடு, ஒரே மொழி, ஒரே கட்சி.

என்னவொரு கசப்பான முரண்! ஆசியாவிற்கே பன்மைத்துவத்தை பரிசளித்த மண், இன்று தன் சொந்த குரலையே மறந்து நிற்கிறது. நாம் அலட்சியமாக 'பீகார்' என்று அழைக்கும் நிலத்தில், மகதம் மௌனமாக, புறக்கணிப்பில் உறைந்து போய், மீட்கப்படுவதற்குக் காத்திருக்கிறது.

அதுவரை, பீகார் மகதத்தை மறந்து 'மன் பசந்த்' பாக்குக் கறைகளையே தேர்ந்தெடுக்கும்.

வாழ்க ஜனநாயகம்!

Magadha !!

Say Bihar, and people think paan stains, cheap labour, Ramleela.  

Say Magadha, and they go silent. That ancient name lies buried beneath neglect.  

Bodh Gaya — where a prince sat under a fig tree and became the Buddha. From this soil, peace outran the sword, reaching China, Burma, Sri Lanka, Thailand. The world still bows here. Bihar? Busy rehearsing Ramleela. Bravo.  

Nalanda — Asia’s brain before the internet, before printing presses, before modern universities. Scholars walked thousands of miles for wisdom. Burned. Now its ruins are selfie backdrops while locals chew gutka. The irony? The very brands of gutka and paan masala are glamorized by film stars — selling addiction with a smile, standing on the ashes of a civilization that once sold thought. From wisdom to Manpasand — that’s the downgrade. Congratulations, Bihar.  

Rajgir — once humming with Buddha’s teachings, kings listening instead of shouting. Now a picnic spot. Dialogue drowned in chatter. Bravo again.  

Pataliputra — Ashoka’s capital, where conquest turned into compassion. Today, Patna chokes in traffic, unable to govern itself, let alone inspire the world.

Theravāda — The Discipline of Nations vs One Nation  

Theravāda, the “Doctrine of the Elders,” carried Magadha’s flame into Sri Lanka, Burma, and Thailand. It thrived because each nation preserved its own rhythm and identity while sharing the same truth.  

One Nation demands the opposite: erase identities, flatten diversity, chant one slogan. Where Theravāda respected nations, One Nation erases them. Bravo, modern India.  

Mahāyāna — The Compassion of Languages vs One Language  

Mahāyāna, the “Great Vehicle,” blossomed in China, Japan, Korea, and Vietnam. Its Bodhisattva ideal translated compassion into countless languages, rituals, and art forms. It thrived because truth spoke in many tongues.  

One Language silences them. Tamil, Bengali, Kannada — reduced to noise under a single imposed tongue. Where Mahāyāna thrived in diversity, One Language finds weakness.  

Vajrayāna — The Coexistence of Methods vs One Party  

Vajrayāna, the “Diamond Vehicle,” flourished in Tibet, Bhutan, Mongolia. It layered Theravāda’s discipline with Mahāyāna’s compassion, adding tantric practices and esoteric rituals. It thrived because multiple methods coexisted.  

One Party thrives by silencing alternatives, dismissing dissent, worshipping monopoly. Where Vajrayāna lived coexistence, One Party seeks erasure. 

Magadha once exported three paths — Theravāda, Mahāyāna, Vajrayāna.  

India today imports three slogans — One Nation, One Language, One Party.  

The irony is bitter: the land that gifted Asia pluralism now forgets its own echoes.  

Magadha lingers, silent, neglected — waiting to be reclaimed in the land we casually call Bihar.  

Until then, Bihar will keep choosing Manpasand over Magadha. 

Reminiscence

Some stories don’t begin in college or adulthood. Mine began back in 3rd standard. At that time, I didn’t understand what love was, I still don't. But I only knew the thrill of sitting beside her, the pride of competing against her, and the quiet joy of watching her win.

For three consecutive terms, she ruled as class leader, the name tag and wooden scale in her hand like a crown and scepter. To her, I was just competition. To me, she was already something more. Even when I finally won the badge to her disappointment, I had chosen her to rule as the queen of my life. Immature, yes—but that’s childhood love: rivalry wrapped in the guise of surrender.

By 5th standard, the story paused abruptly. I moved schools. Just like that, she was gone. No goodbyes, no closure—just silent absence. The memory stayed frozen, like a photograph. But life is a twisted joke, she faded to only reappear.

When fate circled back in 2008 during college counseling, she was no longer a memory but a present reality. As soon as our eyes met, a sudden moment of freeze swept through me—a thrilling wave that surged through every vein, sending goosebumps across my skin. I tried to avoid her gaze, overwhelmed by the intense mix of excitement and nervousness pulsing inside me. Recognition hit like a tidal wave. She saw me too, but pride remained a cruel guardian between us. For two years, she still viewed me as competition. Literary contests that I once sailed through became frozen moments whenever she stood opposite me. To her, it was rivalry; to me, something entirely different.

And then came the messages. A thousand texts sent from behind a wall of pride, each one a quiet plea for recognition, all left unanswered. Until the college fest. I sang "Adiye Kolluthe" on stage, and in a moment of abandon, I knelt down as the words "indha ganame unnai manappene" (In this very moment, I will marry you) escaped my lips. To the audience, it was just a performance. But her friend carried the story back to her, sparking her curiosity.

That night, after years of silence, my phone finally lit up with her reply. It wasn’t a confession—just a simple message: "I have fever… I’ll text you back." Ordinary, almost disappointing. But for me, it was everything—because silence had given way to words.

Eventually, distance collapsed. No longer strangers exchanging glances across a bus aisle. We created our own stolen world: borrowed bike rides where the road belonged only to us. Skipping a college fest just because she asked me to. The pretense of a common friend to bring her to Festember in NIT Trichy. My first hold of her hand on campus, far from home, where distance gave us freedom. Secret hugs, carefully hidden. Quiet conversations with her brother—a way to become familiar with her family, but also an excuse to spend more time together. Celebrating her birthday, carefully planned, hidden from the city hustle in a quiet excape of nothing but a cake, candles and my presence. Buying her an anklet from my first salary, each moment a memory to cherish. 

But cracks emerged. Arguments born of ego. Silence stretched into weeks. Break-ups felt final, only to dissolve in a glance, a text, or a shared ride. Each reunion felt like a new beginning. Each parting, the end of the world. From third standard to college, every glance we shared carried a different meaning. In childhood, it was rivalry. In college, it was pride, longing, and the fragile rhythm of make-ups and break-ups.

What followed was a winding path of make-ups and break-ups, silences and reconciliations.

But like in Vinnaithaandi Varuvaayaa, the roads finally parted. She chose family over me—it was like a one-way ticket to Heartbreak City—and I was left with memories to cherish. My story, like Karthik’s, is filled with moments of union and separation, passion and silence, hope and heartbreak. He chose to make that memory an art—his was cinema. Mine became poetry and blogs.

Looking back after 15 years, I realize it wasn’t just about her. It was about the eras of my life she represented: the boy who lost her in 5th, the teenager who found her again in college, and the man who carries her memory today. Love in my story wasn’t a single moment—it was a thread woven through time, silence, and song. And just like the film, love didn’t end with possession—it ended with memory. Some stories don’t need endings. They just need to be remembered, again and again, in the quiet act of reminiscence.

Cheers till the next !!

மரபுச் சுழற்சி !!

காபி பிரேக்கில் என் நண்பர்கள் தங்கத்தின் விலையேற்றத்தைப் பார்த்துப் பரவசமானார்கள். என்ன ஒரு பைத்தியக்காரத்தனம்! அதுதான் செல்வம், அதுதான் நம் கடனை அடைத்துவிடும் என்று நம்புகிறார்கள். நுகர்வுக்கு வாங்கிப் போட்ட கடனை அடைக்க, மீண்டும் நுகர்வைத் தூண்டுகிற தங்கமா?

ஆனால், தங்கம் அசையுமா? அசையாது. அது லாக்கரில் ஒரு டம்மி பீஸாகக் கிடக்கும். கல்யாணம், வாரிசு என்று மரபின் சடங்குப் பூட்டுக்குள் போய்விடுகிறது. எந்த நெருக்கடி வந்தாலும், மனைவி அதை அடகு வைக்கச் சம்மதிக்கவே மாட்டாள். மாதம் தவறாமல் நகைக் கடைக்காரனுக்குச் சீட்டுப் பணத்தைக் கட்டுகிறார்கள்—சுதந்திரத்துக்குப் போடும் முதலீடல்ல அது; வெறும் அலங்காரத்துக்கான டெபாசிட்.

மனைவிக்கு மோதிரம். காதலிக்கு கொலுசு. மகளுக்கு வளையல். எப்போதும் ஒரே சடங்கு. ஒரு கட்டாயம். அவ்வளவுதான்.

கடைசியில் என்ன ஆகும்?

லவ்-ஆ? கடமையா? இன்னொரு லூப்-பா? அர்த்தம் என்று தவறாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்ட சடங்கு, பழகிப்போன வழக்கங்களின் பெரிய இயந்திரத்தில் மாட்டிக்கொண்ட ஒரு கயிறு.

பெரும்பாலானோரின் வாழ்க்கை ஒரு திட்டத்துடன் தொடங்குவதில்லை. போட்டியுடன் தொடங்குகிறது. மற்றவர்களைவிட நாம் குறைந்தவர்களா என்ன? ஒரு பார்வை. ஒரு ராத்திரி. ஒரு சடங்கு. ஒரு குழந்தை. ஸ்கிரிப்ட் ரெடி. மறுபடியும் ஓடுகிறது.

குழந்தைகள் எப்போதுமே அன்பின் பரிசாகப் பிறப்பதில்லை. சிலசமயம் சலிப்பு, காமம், அல்லது பரம்பரை சோம்பேறித்தனத்தின் அவுட்கம் (Outcome). இந்த ஆர்க்கிடெக்ச்சர் (Architecture) ஏன் என்று கேட்பதில்லை. இன்னும் அதிகம்தான் கேட்கும்.

அதிக உடல்கள். அதிக வாய்கள். அதிக மூவ்மென்ட். அதிக நுகர்வு. பிறப்பிலிருந்தே நாம் தேராத தாளத்துக்குள் தள்ளப்படுகிறோம். ஸ்கூல் ஒபீடியன்ஸ் (Obedience) கற்றுத்தரும். வேலை அசட்டுத் துணிச்சலைக் கற்றுத்தரும். கல்யாணம் கண்மூடித்தனத்தைப் பாராட்டும். குழந்தை பெறுவது கடமை என்று வேஷம் போடுகிறது. மரபின் ஒத்திசைவுக்குள் எல்லோரையும் இழுக்கும் இறுதி லூப் இது.

ஒவ்வொரு ஸ்டெப்பும் அடுத்ததற்குத் தீனி போடும். அந்த அடுத்தது சிஸ்டத்துக்குத் தீனி போடும். நாம் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறோம் என்று உணர நுகர்கிறோம். நம்ம டோபமைன், செரோடோனினுக்கு ஃபுட் போடுகிறோம். முன்னேறுவதாகப் பில்டப் கொடுக்கிறோம். ஒரு பெரிய மிஷன் நம் கையில் இருப்பதாக நினைக்கிறோம். நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களைவிட நாம் பெட்டர் என்று திருப்திப்படுகிறோம்.

இது சக்கரம் இல்லை—ஒரு லூப். அமைதியானது. கொடூரமானது. நல்ல இலாபம் கொட்டுகிறது.

இந்த லூப் எகானமி (Loop Economy) பிரில்லியன்ஸால் (Brilliance) செழிப்பதில்லை. வால்யூமால் செழிக்கும். இதற்கு விஷன் தேவையில்லை. பெருக்கம் போதும். எத்தனை குழந்தைகள் பிறக்கின்றனவோ, அத்தனை கஸ்டமர்கள் ரெடி. கஸ்டமர்கள் கூடினால், லாபம் கூடும்.

இங்கே நோக்கம் என்பது ஒரு அழைப்பல்ல. ஒரு செயின் (Chain).

அந்த வடமாநிலத் தொழிலாளியைக் கேளுங்கள். அவன் ஏன் கல்யாணம் செய்ய வேண்டும் என்று யோசிக்க மாட்டான். தான் கொண்டுவரும் வாய்களுக்கு உணவளிக்க முடியுமா என்று கவலைப்பட மாட்டான். ரிசர்ச் செய்ய அவன் ஊரைவிட்டு வரவில்லை, உயிர்வாழ வருகிறான். தான் ஒருபோதும் வசிக்காத அடுக்குமாடிகளைக் கட்டுகிறான். உள்ளே நுழைய முடியாத வீட்டுக்கு டைல்ஸ் போடுகிறான்.

அவனுடைய அறியாமை இந்த லூப்புக்கு ஆக்ஸிஜன். மரபா? அப்படியெதுவும் இல்லை. அவன் வடிவமைக்காத லூப்பைத் தாங்க, அவனது உடல் உடையும்போது, அவன் பிள்ளைகள் டீசல் புகையை சுவாசித்து வளர்கிறார்கள்.

இது தியாகம் இல்லை. இது ஒரு ஸ்ட்ரக்ச்சர் (Structure)—ஒத்திசைவின் பெருக்கத்தால் அறியாமையைப் பரப்பும் ஸ்ட்ரக்ச்சர்.

படித்தவர்களும் தப்பவில்லை. "இதுதான் டைம்" என்பதால் மணக்கிறார்கள். "எக்ஸ்பெக்ட் பண்றாங்க" என்பதால் குழந்தைப் பெறுகிறார்கள். கடல்களை விஷமாக்கி, வானத்தை நாசமாக்கும் வேலைகளைச் செய்து, அதை "கரியர் க்ரோத்" என்கிறார்கள்.

பிள்ளைகளை வளர்ப்பது பெற்றோர்கள் அல்ல, ஸ்கிரீன்கள். பள்ளிச் சிஸ்டம் அதே லூப்பை ரெப்ளிகேட் செய்ய டிசைன் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. போட்டோக்கள் செலக்ட் செய்யப்படுகின்றன, பிறந்தநாள் பார்ட்டிகள் நடத்தப்படுகின்றன—"ஆசீர்வாதம்," "மரபு" என்று கேப்ஷன் போடுகிறார்கள்; இதற்கிடையே, கட்டமைப்பு அமைதியாக ஒவ்வொரு டயப்பரிலிருந்தும், டியூஷன் ஃபீஸிலிருந்தும், பொம்மையிலிருந்தும் பணத்தை உறிஞ்சுகிறது.

இது வாழ்க்கையல்ல. ஒரு கணக்குப் பாடம். நாம் பார்வையாளர்கள் அல்ல—சும்மா ஆட வந்தவர்கள். கண்ணுக்குத் தெரியாத கைகள் நூலைக் இழுக்கின்றன. நம் உழைப்பால் கட்டப்பட்ட பால்கனிகளிலிருந்து, பணக்காரர்கள் கைதட்டி ரசிக்கிறார்கள்.

நாமோ? இயக்கத்தை மிஸ்டேக் செய்து நோக்கம் என்கிறோம். நோக்கத்தை மிஸ்டேக் செய்து மிஷன் என்கிறோம். அறியாமைதான்.

போதும்.

பெருக்கத்தை மரபு என்று சொல்வதை விடுங்கள். கீழ்ப்படிதலை நோக்கம் என்று சொல்வதை விடுங்கள். இந்த சிஸ்டத்தைக் கோபத்துடன் திட்ட வேண்டாம்— சும்மா ஆடுவதற்கு மறுத்துவிடுங்கள், அவ்வளவுதான்.

லூப்புக்குத் தீனி போட வாரிசுகள் இல்லை. சடங்குக்கு எரிபொருள் போடக் குற்ற உணர்ச்சி இல்லை. மரபுச் சொத்தால் அல்ல, நம்ம இஷ்டப்படி வாழும் வாழ்க்கை.

சடங்கு, ஆம். ஆனால், அது நியாயமானதல்ல. வெறும் கொடுமை.

ஒரு லெகசி (Legacy) விட்டுச் செல்ல வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். ஆனால், ஒருவேளை இந்தக் காலத்தில், மிக உண்மையான லெகசி— பின்னால் பார்க்காமல்— வெளியேறக் கற்றுக்கொள்வதே.

தங்கம் பூட்டப்பட்டுக் கிடப்பதுபோல— வாழ்க்கையும் லூப்களில் பூட்டப்படலாம்.

சுதந்திரம் என்பது மின்னும் விஷயம் அல்ல. சுதந்திரம் என்பது கட்டளைக்கு ஒளிர மறுப்பது.