மகதம்.. பௌத்தம்.. கச்சாமி..

 

"பீகார்" என்று சொல்லிப் பாருங்கள்... வெற்றிலைக்கறை, மலிவான கூலிகள், ராம் லீலா நாடகங்கள் தான் நினைவுக்கு வரும். ஆனால் "மகதம்" என்று சொல்லிப் பாருங்கள்... அந்தப் பெயரைக் கேட்டாலே அவர்கள் வாயடைத்து நிற்கிறார்கள்; அங்கே ஒரு வெறுமையான மௌனமே நிலவுகிறது. அந்த மகத்தான பெயர் இன்று அறியாமையிலும் புறக்கணிப்பிலும் புதைந்து கிடக்கிறது.

புத்தகயா — ஒரு அரசமரத்தின் அடியில் அமர்ந்த இளவரசன் ஒருவன் "புத்தராக" மாறிய இடம் அது. அந்த மண்ணிலிருந்து புறப்பட்ட அமைதி, வாள்முனையை விட வேகமாகப் பாய்ந்து சீனா, பர்மா, இலங்கை, தாய்லாந்து என பரவியது. உலகம் இன்றும் அங்கே தலைவணங்குகிறது. ஆனால் பீகார்? ராம் லீலா ஒத்திகையில் பிஸியாக இருக்கிறது. சபாஷ்!

நாலந்தா — இணையம் வருவதற்கு முன், அச்சகங்கள் தோன்றுவதற்கு முன், நவீனப் பல்கலைக்கழகங்கள் வருவதற்கு முன் ஆசியாவின் அறிவுக் களஞ்சியமாகத் திகழ்ந்தது. ஞானத்தைத் தேடி பல்லாயிரம் மைல்கள் கடந்து வந்தார்கள் அறிஞர்கள். ஆனால் அது எரிக்கப்பட்டது. இன்று அந்த இடிபாடுகள் வெறும் புகைப்படங்கள் எடுக்கும் இடங்கள்; உள்ளூர்வாசிகளோ அங்கே குட்கா மென்று துப்புகிறார்கள். என்ன முரண் பாருங்கள்! ஒரு காலத்தில் சிந்தனையை விற்ற மண்ணில், இன்று சினிமா நட்சத்திரங்கள் போதைப் பொருட்களைப் புன்னகையோடு விளம்பரப்படுத்தி விற்கிறார்கள். ஞானத்திலிருந்து 'மன் பசந்த்' பாக்கு வரை — இதுதான் வீழ்ச்சி. வாழ்த்துகள் பீகார்.

ராஜகிருகம் — ஒரு காலத்தில் புத்தரின் போதனைகள் ஒலித்த இடம். மன்னர்கள் கூச்சலிடுவதை நிறுத்திவிட்டு செவிமடுத்த இடம். இன்றோ அது வெறும் சுற்றுலாத் தலம். தத்துவ உரையாடல்கள் இரைச்சலில் மூழ்கிவிட்டன. மீண்டும் ஒரு சபாஷ்.

பாடலிபுத்திரம் — அசோகரின் தலைநகரம். போர்வெறி கருணையாக மாறிய இடம். இன்றைய பாட்னாவோ போக்குவரத்து நெரிசலில் மூச்சுத் திணறுகிறது. உலகிற்கு வழிகாட்டுவது இருக்கட்டும், தன்னைத்தானே நிர்வகிக்கத் திராணியில்லை.

தேரவாதம் — தேசங்களின் ஒழுக்கம்

முதியோரின் கோட்பாடான தேரவாதம், மகதத்தின் சுடரை இலங்கை, பர்மா மற்றும் தாய்லாந்து வரை எடுத்துச் சென்றது. ஒவ்வொரு தேசமும் தங்கள் தனித்துவத்தையும் அடையாளத்தையும் தக்கவைத்துக்கொண்டே உண்மையை ஏற்றதால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே தேசம்' என்னும் கோஷம் இதற்கு நேர்மாறானது. அடையாளங்களை அழித்து, பன்முகத்தன்மையை நசுக்கி, ஒரே கோஷத்தை திணிக்கிறது. தேரவாதம் தேசங்களை மதித்தது; 'ஒரே தேசம்' அவற்றை அழிக்கிறது. சபாஷ் நவீன இந்தியா.

மகாயானம் — மொழிகளின் கருணை

"பெரும் வாகனம்" எனப்படும் மகாயானம் சீனா, ஜப்பான், கொரியா மற்றும் வியட்நாமில் மலர்ந்தது. அது கருணையைப் பல மொழிகளிலும், சடங்குகளிலும், கலைகளிலும் மொழிபெயர்த்தது. உண்மை பல மொழிகளில் பேசியதால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே மொழி' என்னும் கோஷம் பிற மொழிகளை ஊமையாக்குகிறது. தமிழ், வங்கம், கன்னடம் ஆகியவை திணிக்கப்பட்ட ஒற்றை மொழியின் இரைச்சலில் வெறும் சத்தமாக மாற்றப்படுகின்றன. பன்முகத்தன்மையில் மகாயானம் பலம் கண்டது; 'ஒரே மொழி'யோ அதை பலவீனமாகப் பார்க்கிறது.

வஜ்ஜிரயானம் — வழிமுறைகளின் சகவாழ்வு 

"வைர வாகனம்" எனப்படும் வஜ்ஜிரயானம் திபெத், பூடான், மங்கோலியாவில் செழித்தது. அது தேரவாதத்தின் ஒழுக்கத்தையும், மகாயானத்தின் கருணையையும் இணைத்து, தாந்திரீக முறைகளையும் சேர்த்துக் கொண்டது. பல வழிமுறைகள் ஒன்றாக வாழ்ந்ததால் அது தழைத்தது. ஆனால் 'ஒரே கட்சி' மாற்றுக் கருத்துக்களை நசுக்கி, எதிர்ப்பை நிராகரித்து, ஏகபோகத்தை வணங்குகிறது. வஜ்ஜிரயானம் சகவாழ்வைக் கற்பித்தது; 'ஒரே கட்சி' அழிவை விரும்புகிறது.

மகதம் அன்று மூன்று பாதைகளை ஏற்றுமதி செய்தது — தேரவாதம், மகாயானம், வஜ்ஜிரயானம். இன்றைய இந்தியா மூன்று கோஷங்களை இறக்குமதி செய்கிறது — ஒரே நாடு, ஒரே மொழி, ஒரே கட்சி.

என்னவொரு கசப்பான முரண்! ஆசியாவிற்கே பன்மைத்துவத்தை பரிசளித்த மண், இன்று தன் சொந்த குரலையே மறந்து நிற்கிறது. நாம் அலட்சியமாக 'பீகார்' என்று அழைக்கும் நிலத்தில், மகதம் மௌனமாக, புறக்கணிப்பில் உறைந்து போய், மீட்கப்படுவதற்குக் காத்திருக்கிறது.

அதுவரை, பீகார் மகதத்தை மறந்து 'மன் பசந்த்' பாக்குக் கறைகளையே தேர்ந்தெடுக்கும்.

வாழ்க ஜனநாயகம்!

Magadha !!

Say Bihar, and people think paan stains, cheap labour, Ramleela.  

Say Magadha, and they go silent. That ancient name lies buried beneath neglect.  

Bodh Gaya — where a prince sat under a fig tree and became the Buddha. From this soil, peace outran the sword, reaching China, Burma, Sri Lanka, Thailand. The world still bows here. Bihar? Busy rehearsing Ramleela. Bravo.  

Nalanda — Asia’s brain before the internet, before printing presses, before modern universities. Scholars walked thousands of miles for wisdom. Burned. Now its ruins are selfie backdrops while locals chew gutka. The irony? The very brands of gutka and paan masala are glamorized by film stars — selling addiction with a smile, standing on the ashes of a civilization that once sold thought. From wisdom to Manpasand — that’s the downgrade. Congratulations, Bihar.  

Rajgir — once humming with Buddha’s teachings, kings listening instead of shouting. Now a picnic spot. Dialogue drowned in chatter. Bravo again.  

Pataliputra — Ashoka’s capital, where conquest turned into compassion. Today, Patna chokes in traffic, unable to govern itself, let alone inspire the world.

Theravāda — The Discipline of Nations vs One Nation  

Theravāda, the “Doctrine of the Elders,” carried Magadha’s flame into Sri Lanka, Burma, and Thailand. It thrived because each nation preserved its own rhythm and identity while sharing the same truth.  

One Nation demands the opposite: erase identities, flatten diversity, chant one slogan. Where Theravāda respected nations, One Nation erases them. Bravo, modern India.  

Mahāyāna — The Compassion of Languages vs One Language  

Mahāyāna, the “Great Vehicle,” blossomed in China, Japan, Korea, and Vietnam. Its Bodhisattva ideal translated compassion into countless languages, rituals, and art forms. It thrived because truth spoke in many tongues.  

One Language silences them. Tamil, Bengali, Kannada — reduced to noise under a single imposed tongue. Where Mahāyāna thrived in diversity, One Language finds weakness.  

Vajrayāna — The Coexistence of Methods vs One Party  

Vajrayāna, the “Diamond Vehicle,” flourished in Tibet, Bhutan, Mongolia. It layered Theravāda’s discipline with Mahāyāna’s compassion, adding tantric practices and esoteric rituals. It thrived because multiple methods coexisted.  

One Party thrives by silencing alternatives, dismissing dissent, worshipping monopoly. Where Vajrayāna lived coexistence, One Party seeks erasure. 

Magadha once exported three paths — Theravāda, Mahāyāna, Vajrayāna.  

India today imports three slogans — One Nation, One Language, One Party.  

The irony is bitter: the land that gifted Asia pluralism now forgets its own echoes.  

Magadha lingers, silent, neglected — waiting to be reclaimed in the land we casually call Bihar.  

Until then, Bihar will keep choosing Manpasand over Magadha. 

Reminiscence

Some stories don’t begin in college or adulthood. Mine began back in 3rd standard. At that time, I didn’t understand what love was, I still don't. But I only knew the thrill of sitting beside her, the pride of competing against her, and the quiet joy of watching her win.

For three consecutive terms, she ruled as class leader, the name tag and wooden scale in her hand like a crown and scepter. To her, I was just competition. To me, she was already something more. Even when I finally won the badge to her disappointment, I had chosen her to rule as the queen of my life. Immature, yes—but that’s childhood love: rivalry wrapped in the guise of surrender.

By 5th standard, the story paused abruptly. I moved schools. Just like that, she was gone. No goodbyes, no closure—just silent absence. The memory stayed frozen, like a photograph. But life is a twisted joke, she faded to only reappear.

When fate circled back in 2008 during college counseling, she was no longer a memory but a present reality. As soon as our eyes met, a sudden moment of freeze swept through me—a thrilling wave that surged through every vein, sending goosebumps across my skin. I tried to avoid her gaze, overwhelmed by the intense mix of excitement and nervousness pulsing inside me. Recognition hit like a tidal wave. She saw me too, but pride remained a cruel guardian between us. For two years, she still viewed me as competition. Literary contests that I once sailed through became frozen moments whenever she stood opposite me. To her, it was rivalry; to me, something entirely different.

And then came the messages. A thousand texts sent from behind a wall of pride, each one a quiet plea for recognition, all left unanswered. Until the college fest. I sang "Adiye Kolluthe" on stage, and in a moment of abandon, I knelt down as the words "indha ganame unnai manappene" (In this very moment, I will marry you) escaped my lips. To the audience, it was just a performance. But her friend carried the story back to her, sparking her curiosity.

That night, after years of silence, my phone finally lit up with her reply. It wasn’t a confession—just a simple message: "I have fever… I’ll text you back." Ordinary, almost disappointing. But for me, it was everything—because silence had given way to words.

Eventually, distance collapsed. No longer strangers exchanging glances across a bus aisle. We created our own stolen world: borrowed bike rides where the road belonged only to us. Skipping a college fest just because she asked me to. The pretense of a common friend to bring her to Festember in NIT Trichy. My first hold of her hand on campus, far from home, where distance gave us freedom. Secret hugs, carefully hidden. Quiet conversations with her brother—a way to become familiar with her family, but also an excuse to spend more time together. Celebrating her birthday, carefully planned, hidden from the city hustle in a quiet excape of nothing but a cake, candles and my presence. Buying her an anklet from my first salary, each moment a memory to cherish. 

But cracks emerged. Arguments born of ego. Silence stretched into weeks. Break-ups felt final, only to dissolve in a glance, a text, or a shared ride. Each reunion felt like a new beginning. Each parting, the end of the world. From third standard to college, every glance we shared carried a different meaning. In childhood, it was rivalry. In college, it was pride, longing, and the fragile rhythm of make-ups and break-ups.

What followed was a winding path of make-ups and break-ups, silences and reconciliations.

But like in Vinnaithaandi Varuvaayaa, the roads finally parted. She chose family over me—it was like a one-way ticket to Heartbreak City—and I was left with memories to cherish. My story, like Karthik’s, is filled with moments of union and separation, passion and silence, hope and heartbreak. He chose to make that memory an art—his was cinema. Mine became poetry and blogs.

Looking back after 15 years, I realize it wasn’t just about her. It was about the eras of my life she represented: the boy who lost her in 5th, the teenager who found her again in college, and the man who carries her memory today. Love in my story wasn’t a single moment—it was a thread woven through time, silence, and song. And just like the film, love didn’t end with possession—it ended with memory. Some stories don’t need endings. They just need to be remembered, again and again, in the quiet act of reminiscence.

Cheers till the next !!