முடிவில் (Eventually)

 வேலையில் இருந்தபோது, ஒரு நாள் யாரோ ஒருவர், “முடிவில் நாம் இதைச் சரிசெய்து விடுவோம்” (Eventually we’ll get it sorted) என்று சொன்னார். நான் என்னையே கேட்டுக்கொண்டேன்: முடிவிலா? சரியாகச் சொல்வதென்றால், எப்போது? ஒரு அதிசயம் நிகழும்போது? ஒரு நெருக்கமான காலக்கெடு வரும்போது? அல்லது நமக்காக யாராவது வந்து எல்லாவற்றையும் சரிசெய்யும்போதா?

'முடிவில்' (eventually) என்ற வார்த்தையை விரும்பும் நபர்கள் நமக்குத் தெரியும். அவர்களுக்கு இது ஒரு 'குற்றமற்றவர் அட்டை' (get-out-of-jail-free card). முடிவெடுக்க விருப்பமில்லையா? "முடிவில்" என்று சொல்லுங்கள். சங்கடமான உண்மையை எதிர்கொள்ளத் தயாராக இல்லையா? "முடிவில்" என்று சொல்லுங்கள். இது வாய்மொழி ரீதியாக, அறையில் உள்ள தூசியை விரிப்புக்கு அடியில் தள்ளிவிட்டு, அறை சுத்தமாக இருப்பதுபோல் பாசாங்கு செய்வதற்குச் சமம்.

சில வார்த்தைகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. வேறு சில வார்த்தைகள் மறைக்கின்றன. 'முடிவில்' என்பது பிந்தைய பிரிவில் உறுதியாகச் சேரும். இது தீங்கற்றதாகவும், ஆறுதல் அளிப்பதாகவும் ஒலிக்கும், ஆனால் நம் மொழியில் உள்ள மிகவும் நழுவும் வார்த்தைகளில் இதுவும் ஒன்றாகும். அது காலத்தின் அவசியத்தை ஆமோதிக்கும், ஆனால் தருணத்தைக் குறிப்பிட மறுக்கும். இது ஒரு தீர்வின் வாய்ப்பை நீட்டிக்கிறது, ஆனால் எந்த ஒரு செயலையும் கோருவதில்லை. 'விரைவில்' (soon) அல்லது 'பின்னர்' (later) போன்றவை ஒரு காலக்கெடுவை சற்றேனும் குறிக்கும்போது, 'முடிவில்' என்பது ஒரு மூடுபனிக்குள் மிதக்கிறது. நாளைக்கா? பல தசாப்தங்களுக்குப் பிறகா? யாருக்குத் தெரியும்—இது தெளிவில்லாத ஆறுதல்.

'முடிவில்' என்ற வார்த்தையை நிஜ வாழ்க்கையில் கொண்டு வந்தால், அதன் அபத்தம்தெளிவாகிறது. நீங்கள் ஒரு மகப்பேறு வார்டுக்குச் சென்று, “அழகான குழந்தை – முடிவில் அவன் இறந்துவிடுவான்” என்று சொல்வீர்களா? புதிதாகத் திருமணம் ஆனவர்களைப் பார்த்து, "முடிவில் நீங்கள் விவாகரத்து பெறுவீர்கள்" என்று வாழ்த்துவீர்களா? ஒரு நண்பர், “நான் காதலில் இருக்கிறேன்” என்று நம்பி உங்களிடம் கூறினால், நீங்கள் சலித்துக்கொண்டு, “சும்மா இரு, முடிவில் நீங்கள் பிரிந்துவிடுவீர்கள்” என்று பதிலளிப்பீர்களா?

இது கொடூரமானது, இல்லையா? ஏனென்றால், 'முடிவில்' என்பது அர்த்தமுள்ள அனைத்தையும் அதன் தவிர்க்க முடியாத முடிவுக்குக் குறைத்து, வாழ்தல், தேர்ந்தெடுத்தல் மற்றும் செய்தல் ஆகியவற்றைக் கடந்து செல்கிறது. இது நையாண்டியை ஆறுதலின் உடையாக போர்த்திக்கொண்டு, நேரடியாக இலக்குக்குத் தாவுகிறது.

உயில்கள் (Wills) 'முடிவில்' எழுதப்படுவதில்லை; எந்தவொரு நீதிமன்ற நாடகத்திற்கும் முன்பே அவை தயாரிக்கப்படுகின்றன. உறவுகள் 'முடிவில்' சரிசெய்யப்படுவதில்லை; சிக்கலின் முதல் அறிகுறியிலேயே அவை சரிசெய்யப்படுகின்றன. பாலங்கள் 'முடிவில்' கட்டப்படுவதில்லை—எதிர்காலப் போக்குவரத்தை எளிதாக்கத் திட்டங்கள் மற்றும் காலக்கெடுவுடன் அவை கட்டப்படுகின்றன. வணிகங்கள் 'முடிவில்' தொடங்கப்படுவதில்லை—யாரோ ஒருவர் ஒரு தேவையை உணர்ந்து செயல்படும்போது அவை தொடங்குகின்றன. குடும்பங்கள் 'முடிவில்' ஒன்றாகப் பிணைக்கப்படுவதில்லை—பிணைப்புகள் அறுபடுவதற்கு முன் மக்கள் சிக்கல்களைச் சரிசெய்வதால் அவை நீடிக்கின்றன. அர்த்தமுள்ள எதுவும் 'முடிவில்' நடப்பதில்லை. ஒருவர் அந்த வார்த்தைக்குப் பின்னால் ஒளிந்துகொள்வதை நிறுத்தி, செயல்படத் தேர்ந்தெடுக்கும்போதுதான் மாற்றம் நிகழ்கிறது.

'முடிவில்' என்ற வார்த்தையை ஓய்வு கொடுக்கும் நேரம் வந்துவிட்டது போல. முதுகுத்தண்டோடு கூடிய வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துங்கள்: இப்போது, இன்று, நேரம் கடப்பதற்கு முன். 'முடிவில்' என்பதை நம்பியிருந்தால், அது பொதுவாக 'ஒருபோதும் இல்லை' என்றுதான் மொழிபெயர்க்கிறது.

மேலும், ஒருபோதும் இல்லை என்ற இடத்தில்தான் வாய்ப்புகள் அழுகுகின்றன, மரபுகள் அவிழ்கின்றன, உறவுகள் அமைதியாக மறைகின்றன. வாழ்க்கையில் அர்த்தமுள்ள எதுவும் 'முடிவில்' என்ற வார்த்தையின் மீது கட்டப்படுவதில்லை. 'முடிவில்' என்பது தாமதத்தின் மொழி, மேலும் தாமதம் என்பது பொறுப்பைக் கொல்லும் அமைதியான கொலைகாரன்.

எனவே, அடுத்த முறை யாராவது தோளைக் குலுக்கி, “முடிவில் நாம் இதைச் சரிசெய்து விடுவோம்” என்று சொன்னால், தலையை ஆட்டாதீர்கள். எப்போது? எப்படி? யார் பொறுப்பு? என்று கேளுங்கள். ஏனென்றால், வாழ்க்கை 'முடிவில்' என்ற தெளிவற்ற வாக்குறுதிக்குப் பரிசளிப்பதில்லை. அது இப்போதே செயல்பட வேண்டிய அவசரத்திற்குப் பரிசளிக்கிறது.

முடிவில், 'முடிவில்' என்பது 'ஒருபோதும் இல்லை' என்று சொல்வதற்கான மற்றொரு வழி மட்டுமே—மேலும் 'ஒருபோதும் இல்லை' என்பதற்காகக் காத்திருக்க நம் வாழ்வு மிகவும் குறுகியது.

Eventually

The other day at work, someone said, “Eventually we’ll get it sorted.” I caught myself wondering: Eventually? In the event of what, exactly? A miracle? A looming deadline? Someone swooping in to fix things for us?

We all know people who love the word “eventually.” For them, it’s a get-out-of-jail-free card. Don’t want to decide? Say “eventually.” Not ready to face an awkward truth? Say “eventually.” It’s the verbal equivalent of sweeping dust under the rug and pretending the room is spotless.

Some words reveal. Some others conceal. “Eventually” belongs firmly in the latter camp. It sounds harmless, even reassuring, but it’s one of the most evasive terms in our language. It nods at inevitability while refusing to name the moment. It dangles the prospect of resolution yet demands no action. Unlike “soon” or “later,” which at least hint at a timeframe, “eventually” drifts in a fog. Tomorrow? Decades from now? Who knows—it’s comfort without clarity.

Bring “eventually” into real life, and its absurdity becomes clear. Would you walk into a maternity ward and say, “Lovely baby—eventually he’s going to die”? Toast newlyweds with, “Eventually you’ll get divorced”? When a friend confides, “I’m in love,” would you shrug and reply, “Nah, you’ll break up eventually”?

Sounds cruel, right? That’s because “eventually” reduces everything meaningful to its inevitable ending, skipping over the living, choosing, and doing. It jumps straight to the finish line, wrapping sarcasm in the costume of reassurance.

Wills aren’t written “eventually”; they’re drafted before any courtroom drama unfolds. Relationships aren’t repaired “eventually”; they’re mended at the first sign of trouble. Bridges aren’t built “eventually”—they’re constructed with plans and deadlines to ease future traffic. Businesses aren’t launched “eventually”—they start when someone spots a need and acts. Families aren’t held together “eventually”—they endure because people patch problems before bonds break. Nothing meaningful happens “eventually.” Change occurs only when someone stops hiding behind the word and chooses to act.

Maybe it’s time to retire “eventually.” Use words with backbone: now, today, before it’s too late. Rely on “eventually,” and it usually translates to never.

And never is where opportunities rot, where legacies unravel, where relationships fade into silence. Nothing meaningful in life gets built on “eventually.” “Eventually” is the language of delay, and delay is responsibility’s quiet killer.

So, the next time someone shrugs and says, “Eventually we’ll get it sorted,” don’t just nod. Ask when. Ask how. Ask who’s in charge. Because life doesn’t reward the vague promise of “eventually.” It rewards the urgency of now.

In the end, “eventually” is just another way of saying “never”—and life’s too short to wait for never.

The Loop of Legacy !

Midway through my coffee break, I overheard my colleagues marveling at the surge in the price of gold, assuming it was wealth, as if its shine could liberate them from their debt trap of consumption to provide for further consumption. 

Yet, gold does not move. It lies dormant in lockers, locked behind rituals of love and legacy. Their wives would never let it be pawned in crisis. Every month, they feed savings schemes in the jeweller’s name—not investments in freedom, but deposits for ornaments. A necklace here. A ring there. A gesture, perhaps.

But to what end?

Is it love?

Is it duty?

Or just another loop?

A ritual mistaken for meaning, one more tether in the great machinery of passed-on habits?

Most lives begin not with intention, but with competition—the need to be on par with their peers in this day and age.

A glance.

A night.

A ritual.

A child.

A script. Rewritten all over again.

Children born not always as gifts,

but as outcomes of boredom, lust, or inherited inertia.

The architecture doesn’t ask why.

It only demands more.

More bodies, more mouths, more movement, more consumption.

From birth, we’re pressed into rhythms we never chose.

School teaches obedience.

Work teaches endurance.

Marriage rewards conformity.

Procreation parades as duty, not design—to suck everyone into the conformity of legacy.

Each step feeds the next,

and each next feeds the system.

We consume because we must survive,

and then we consume to feel alive. To feed our dopamine and serotonin.

To feel we progress. To feel we have purpose. To feel we're better than those around.

It’s not a cycle—it’s a loop.

Silent, vicious, profitable.

This loop economy thrives not on brilliance, but volume.

It doesn’t need vision, only multiplication.

The more children born, the more consumers made.

The more consumers made, the more profit extracted.

Purpose here is not a calling.

It’s a leash.

Ask the migrant labourer.

He doesn't question why to get married. Doesn't give it a thought if he could feed the mouths he would bring into the world.

He leaves his village not to explore, but to survive.

He builds towers he will never inhabit,

lays tiles in homes whose doors he’ll never cross.

That ignorance feeds the loop. Legacy? I doubt it.

His children grow up breathing dust and diesel,

as his body breaks to sustain a loop he didn’t design.

This isn’t sacrifice.

It’s structure—a structure of breeding ignorance through multiplication as conformity.

Even the educated aren’t exempt.

They marry because it is “time.”

They procreate because it is “expected.”

They work jobs that poison oceans and pollute skies,

calling it “career growth.”

Children raised not by parents but by screens,

school systems engineered to replicate the same loop.

Photos curated, birthdays staged—

captioned words like “blessing” and “legacy,”

while the architecture quietly extracts value

from every diaper, every tuition fee, every toy.

This is not life.

It is choreography.

A puppet show.

We are not participants—we are performers.

Invisible hands pull the strings.

Filthy rich applause rains down from balconies

built with our labour, our longing, our loops.

And we?

We mistake movement for purpose, purpose for meaning, and meaning as mission. Ignorance? Indeed.

Stop.

Stop calling multiplication legacy.

Stop calling obedience purpose.

Do not rage against the system—

simply refuse to dance for it.

No offspring to feed the loop.

No guilt to fuel the ritual.

A life lived by intention, not inheritance.

Ritual, yes.

But not righteous.

Only vicious.

They tell us to leave a legacy.

But perhaps, in this age,

the truest legacy

is learning to leave—

without looking back.

Just as gold lies locked, lifeless in lockers—

so too can a life lie locked in loops.

Freedom is not what glitters.

Freedom is what refuses to shine on command.

The One That Could've Been

Some stories don’t fade. They ferment. They deepen. They become architecture. This is mine.

She was warmth in a world that rewarded calculation. She was kindness when I chose posture. She was family before I understood what that meant. And I missed her—not just in the moment, but in the design of my life.

I chose silence for family. I chose absence when I should’ve chosen her. And now, in the quiet hours of my night, I realise she was the life I could’ve built. She was the clarity I ignored. She was the love I feared to name.

I remember our first kiss—inside a cinema, Kavan lingering on screen with my beloved VJS, but the real story unfolding between us. We left midway, not because the film failed us, but because her hostel gates would close. That urgency, that tenderness, that unfinished night—it lives in me still. And it always will.

I remember the day she took leave from work, turned up at my place unannounced, and cooked sambar rice and potato fry. She asked me to come home for lunch after the first half. I did. And when I entered, she played Vaseegara. Not just a song—but a declaration. She didn’t need words. She had music. She had presence. She had love.

Later, I learnt she had spoken to my mother. She had declared her love with grace, offered a future with quiet dignity. But I wasn’t there. I didn’t know. And my mother, caught in her own limitations, couldn’t understand what was being offered. That moment passed. And with it, the life we might have built.

Then came her wedding. I didn’t attend. But I felt it. Like a 96-style ache—quiet, precise, devastating. She stepped into a new life, and I was left holding the fragments of ours. Not because she failed me. But because I failed to arrive in time.

And still, five years later, she called. She told me not to be devastated. She said life would find its way. She gave me hope—not to rekindle, but to release me from my guilt. That call was her final kindness. And I carry it with me, always.

I’m glad she has a beautiful family. I’m not writing to reclaim her. I’m writing to witness her. To say that I loved her. And I still do—in the way that honours her peace, not disrupts it.

This is not a plea.  

It’s a timestamp.  

A monument.  

To the love that could’ve been.  

To the man I almost became.  

To the ache I will carry—not as burden, but as truth—all the way to my grave.

Like Indhu waiting for Mukund, love stood at my doorstep—gentle, patient, and clear. But this Mukund was blind. Not cruel. Just late. And now, I write not to rewrite the ending, but to honour the woman who once waited, and the silence that became my legacy.

My legacy is a vacuum without her.  

I hope you fill all your vacuums before they become permanent. Don’t let that hand go when it’s asking to be yours.  

Love exists. Love persists. Love extends. Love lives.  

Let all the love cheer forever in the hearts of those who own it.

Cheers.